Engum hefur tekist að sanna nein jákvæð nettóáhrif á covid-höftunum
Sænski lögfræðingurinn Axel Berglund skrifar grein í Expressen, þar sem hann gerir úttekt á meðferð sænskra stjórnvalda á heimsfaraldrinum.
Berglund telur, að fregnir af fjölda smitaðra og látinna í upphafi faraldursins hafi valdið miklum ótta í samfélaginu og „rutt leiðina fyrir leiðandi stjórnmálamenn um allan heim til að lifa út blautan draum valdhafans“ með því að „beina aðgerðum með allri hendi“:
„Niðurstaðan? Fnykur frá 15 milljón rotnandi minkum. Útgöngubann fyrir fólk, heilbrigða sem og sjúka. Kröfur um munngrímur, lokanir, fjarlægð á milli fólks – líkamlega og ekki síst andlega. Æskan sem glataði bestu árum sínum, frumkvöðlar sem töpuðu lífsverkum sínum og kannski það hörmulegasta af öllu: Innilokaðir aldraðir á heimilum sínum, skildir eftir með örlögunum. Syrgjandi sem fengu ekki að kveðja sína nánustu hinstu kveðju. Aukin geðræn vanheilsa og ljót sár þjóðríkja, sem eiga að teljast til upplýstra lýðræðisríkja.“
Engar áþreifanlegar vísbendingar voru um, að þessar takmarkanir myndu virka, einungis fullyrðingar um að „kúrfan“ hafi farið í mismunandi áttir. Berglund segir:
„Engum hefur tekist að sanna nein jákvæð nettóáhrif af höftunum. Það er ekki einu sinni ljóst, hvort takmarkanirnar hafi leitt til færri dauðsfalla af völdum covid-19, litið til lengri tíma.“
Bólusetningin varð að vígsluathöfn með líkamlegu inngripi til að öðlast stöðu í hinni nýju þjóðfélagsstétt
Þegar svo bóluefnin komu á færibandi og allir – áhættuhópar jafnt sem og aðrir, áttu að taka sprautuna, þá var það talin samstöðusvik að afþakka hana. Slíkt hátterni var talið „óábyrgt.“
„Það skipti ekki máli, að margir höfðu þegar fengið sjúkdóminn, sem bóluefninu var ætlað að verjast (og þar með öðlast bætt ofnæmiskerfi). Þeir höfðu ekki fórnað sér.“
Berglund rifjar upp að t.d. hafi Magnus Snäckestrand yfirlæknir gengið svo langt í umræðugrein að segja, að þeir óbólusettu verði sjálfir að „taka afleiðingum“ af því að verða fyrir „mismunun og útskúfun í samfélaginu.“
„Bólusetningin varð hjá mörgum táknræn auðkennisathöfn, vígsluathöfn þar sem líkamlegt inngrip til var samþykkt til að verða aðlaður í hina nýju þjóðfélagsstétt.“
Finna stjórnmálamenn til nokkurrar ábyrgðartilfinningar gagnvart fórnarlömbum aðgerða sinna?
Þegar allir létu samt ekki bólusetja sig, þá kom ríkisstjórnin með bólusetningarvottorðið „sem lið í sýkingarvörnum.“ Nokkrum vikum síðar varð smitunarsprenging í samfélaginu og smit í himinhæðum.
„Brekkingin varð fullkomin og þróunin líkt kómedíu, þegar leiðandi pólitískir áróðursmenn bólupassans tilkynntu hver af á eftir öðrum, að þeir hefðu mælst jákvæðir og þurftu að einangra sig.“
Nú er lítið um umræðu og líklega vilja margir gleyma því, sem þeir gerðu og sögðu þegar fólk var fjárkúgað, aðskilið og tók skaða af bóluefnunum í versta falli.
„Erfitt getur verið að sanna orsakatengsl en um hundrað manns hafa hingað til verið talin eiga rétt á bótum frá Lyfjatryggingunni á grundvelli mikilla sannana. Tiltölulega fá mál hafa farið fyrir dómstóla og tölur óljósar. Það er ekki óeðlilegt að gera ráð fyrir auknum fjölda í framtíðinni, ekki síst ef bólusetningar verða endurteknar.“ Berglund spyr að lokum: „Munu leiðandi stjórnmálamenn og keppihestar þeirra finna til nokkurrar ábyrgðartilfinningar gagnvart þeim, sem orðið hafa fórnarlömb?“