Hámenntaðir einstaklingar vilja brengla hugsun allra annarra – hvað er eiginlega verið að kenna í skólunum?
Reduxx greinir frá því, að Ole Martin Moen frá Metropolitan háskólanum í Osló sé að kalla eftir „aðlögun“ að barnaníði og hann heldur því fram „að það að finnast börn vera kynferðislega aðlaðandi sé mjög algengt.“
Moen, sem er samkynhneigður karlmaður og skilgreinir sig sem „hinsegin“ heldur því einnig fram að umtalsvert „hlutfall framhaldsskólanema hafi meðfædda kynhneygð barnaníðinga“ sem hann leggur að jöfnu við þá, sem kenna sig við LGBTQ+.
Þannig að það er spurning, hvort „P-inu“ verði þá bætt við núna?
Skrifaði ritgerð til varnar barnaníðslu ár 2015
Í fréttinni kemur ennfremur fram, að „prófessor“ Moen skrifaði ritgerð árið 2015 sem heitir „Siðfræði barnaníðslu“ þar sem hann spurði „hversu slæmt er barnaníð? Og á hvaða hátt og af hvaða ástæðum er það slæmt?
Í formála ritgerðarinnar segir:
„Í þessari grein er því haldið fram, að barnaníð sé slæmt eingöngu vegna þess og aðeins að því marki sem það veldur skaða fyrir börn; barnaníð í sjálfu sér sem og tjáning og venjur barnaníðs, sem ekki eru skaðleg fyrir börn, eru siðferðilega í lagi.“
Moen skrifar enn fremur:
„Við höldum því fram, að það sé ekki siðlaust að vera barnaníðingur, það er siðlaust af barnaníðingum að leita að kynferðislegum samskiptum við börn vegna væntanlegs skaða gagnvart börnunum og það er siðferðilega leyfilegt fyrir barnaníðinga að fullnægja kynferðislegum hvötum sínum eftir leiðum, sem nær ekki til raunverulegra barna.“
Vill leyfa töluframfleitt barnaklám
Moen vill enn fremur leyfa barnaníðingum að horfa á barnaklám til að seðja fýsnirnar, svo framarlega sem það er tölvuframleitt og ekki með raunverulegum börnum.
Honum finnst „óréttlátt“ að fordæma fólk, sem hefur langanir til barna og að það ætti í raun að „hrósa barnaníðingum fyrir aðdáunarverðan viljastyrk ef þeim tekst að forðast að stunda kynlíf með börnum.“
Moen er í ráðgjafarráði norsks transréttindahóps, Patient Organisation for Gender-Incongruence og hefur nýlega ítrekað gagnrýnt norska femínistann Christinu Ellingsen en hún á yfir höfði sér allt að þriggja ára fangelsi fyrir að hafta tístað, að líffræðilegur karlmaður geti ekki orðið lesbísk kona.
Exodus City bendir á, að stöðug og vaxandi hreyfing reynir að staðla barnaníðslu sem sjálfsagðan kynlífsstíl. „Prófessor“ Moen er aðeins einn af mörgum, sem talar fyrir þessari geðveiki.
Öfgarnar færast stöðugt nær og það lítur ekki betur út en svo, að það er í dag talið „fjölskylduvænt“ að útsetja börn fyrir nekt, dragdrottningar sem stuðla að hvers kyns kynferðislegum athöfnum, fetísku kinki eins og „hvolpaleikjum,“ hálfnöktum karlmönnum, sem þeysast hver um annan og syngja „við höfum kynfæri og smurefni.“
